Sister Suzie & The Right Band (UK/B) Rhytmn 'n Blues De Kleine Notelaar Dendermonde (02-05-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Sister Suzie info club: De Kleine Notelaar © Rootsville 2024

 

Na een korte, vrijwel muziek loze pauze, begon de microbe alweer te kriebelen. Gelukkig stonden er voor de volgende dagen een aantal gigs geprogrammeerd in mijn agenda. De eerste was vandaag en daarvoor trok ik naar De Kleine Notelaar in Dendermonde. Tijdje geleden dat ik daar nog was geweest maar vandaag op het menu en aangekondigd als Honestly Test Drive, kreeg kroegbaas Eli wel degelijk Sister Suzie & The Right Band over de vloer. Nu toch iets wat je als muziekliefhebber niet mocht missen.

Het gaat hard voor Sister Suzie aka Susan Simms. Sinds ik haar voor het eerst bezig zag en ze mij volledig ademloos achterliet was haar ster gaan rijzen en had ze al tal van optredens in ons land achter de rug, denk maar aan haar memorabel concert op Hookrock of in de Banana Peel. Suzie en haar boys zijn nu terug in het land want nu moet ook Nederland voor de bijer aan geloven. Zo staat ze dit weekend in Nederland op de podia zoals volgende week op Kwadendamme.

Alvorens onze Nederlandse vrienden verstomd te laten staan, kwam ze even langs om alvast op te warmen maar bovenal om ons een kleine preview te geven van haar nieuwe cd. Ik heb het geluk gehad om daar alvast één en ander van te horen en die schijf swingt als de beesten. Haar muzikanten zijn van topkwaliteit en ze wordt vergezeld door Ilja Scotch aan de piano, Bernd Coene aan de drums, Micha “Bassface” Teller aan de bas, haar partner in crime Matt Jackson op gitaar en de sympathieke Al Nicholls aan de saxofoon. So let’s have a party baby!

Het optreden was normaal buiten voorzien maar daar staken de weergoden alweer een stokje voor en werd daardoor verhuisd naar het piepkleine café. Niet ideaal maar het gaf ons een soort huiskamergevoel. Suzie heeft een schare fans in de streek van Dendermonde en die waren dan ook afgezakt om deze try out mee te maken. Iets na de klok van acht startte de band met het instrumentale ‘Chicken Shack’ dat ons al een idee gaf wat ons de rest van de avond stond te wachten, waarna onze bluesdiva even kwam piepen en het publiek begroette met een stevige ‘Whoopie’. Dat was er van aan de start “boenk” op. Met haar kamerbrede glimlach en haar typische Britse humor wist ze onmiddellijk iedereen in te pakken en te charmeren. Dit is de Sister ten voeten uit.

Met ‘Bitch Back’ kregen we er al eentje uit de nieuwe cd. Een plaat met eigen geschreven songs en dat het swingde, moet ik u natuurlijk niet vertellen. De sax van Al verwarmde de kroeg en de combinatie van het talent van al de muzikanten maakte het geheel compleet. We bleven swingen en shaken , nu met ‘Sloppy Drunk’, song dat al dateert uit 1931 en geschreven door Lucille Bogan en eentje over de mannelijke prestaties in de slaapkamer met ‘Another Waste Of My Time’. Het heel knappe ‘Whiskey’ is er dan weer eentje uit het nieuwste album. Het mocht even rustiger dacht Susan en ze nam de akoestische gitaar ter hand voor een wondermooie ‘Butterflies’, song uit haar eigen leven gegrepen. Susan alleen begeleid door Matt die zo’n speciale klanken uit zijn gitaar wist te halen dat je er kiekenboelen van kreeg. De eerste set werd echter vrolijker afgesloten met ‘Ain’t No Lady’, de titeltrack van haar eerste plaat.

Na een korte pauze werd er alweer tegen topsnelheid gestart met ‘Can’t Hold Out’ en ‘Too Tight’, wat ook een nieuw nummer is. En er volgden er nog een paar zoals ‘Too Tight bijvoorbeeld en ‘Time’. ‘Cheese And Crackers’ is dan weer een ouwe bekende en werd duchtig meegezongen door de aanwezigen. Persoonlijk word ik altijd vrolijk als ik het ska-achtige ‘Layla-Sue’ hoor. Wat een mooi nummer is me dat zeg, daar kan je een dode mee opwekken, en laat dit nu ook op de nieuwe schijf staan. Stilaan fietsten we richting het einde van dit, alweer, geweldig optreden. Met ‘Drunk’ en het knetterende ‘Puddentane’ van Lulu Reed, kwam dan ook een einde aan deze try-out. Ondertussen was iedereen al rechtgestaan. Er werd in de handen geklapt en met de voeten gestampt. De sfeer zat er meer dan in mijn gedacht. Op die manier was het voor Susan niet mogelijk om zomaar afscheid te nemen en met ‘Rumblin’ werden we huiswaarts gestuurd. Dat noemen ze nu ‘going out with a bang!’.

Sister Suzie, dat is gewoon één brok dynamiet en pure energie, en dat straalt zo van het podium dat het je gewoonweg overmeestert en dat je wordt meegezogen in haar verhaal. Haar band is top en veteranen van vele blues oorlogen. Met hun aanstekelijke muziek weten ze iedereen aan hun kant te zetten. Kriebels in de benen en als je daar niet blij van wordt, dan moet je direct een dokter raadplegen. Het is nu wachten op het uitkomen van de cd. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Sister Suzie is volledig klaar om Nederland te veroveren de volgende twee weekends. En zoals de Belgen, zullen nu ook de Nederlanders voor de bijl gaan. Ik zou zeggen: “Kick some ass Sister !!!”

Marcel